Nierówne rozdanie

Dzisiaj udaliśmy się w odwiedziny zobaczyć nowego rodzinnego przybysza - dziecię kuzynki męża.
Bobas uroczy, mama w świetnej formie, tata dumny i blady, bo syn wykapany ojciec.
Ale nie o tym chciałam...

Załamałam się, wściekłam i w ogóle w nastroju niecenzuralnym wróciłam!
Kolejna młoda mama w moim otoczeniu, której opowieści powodują u mnie nieprzyjemne kłucie.

Dochodzę do wniosku, że matką jestem przewrażliwioną, nadopiekuńczą. Matką zdecydowanie
"za bardzo" i w ogóle to rodzę jakieś dzieci wybrakowane.
Zresztą ojciec dziecka mego też jakiś nadwrażliwy, bo większość trosk związanych z naszym smykiem od początku ze mną podziela.

Bo okazuje się, że chyba tylko moje macierzyństwo nie jest usłane różami.

Na pytanie moje (z empatią w oczach), jak młoda mama sobie radzi, usłyszałam, że w sumie wszystko spoko.
Dziecko noc już prawie przesypia. Raz wstaje i to w sumie tata przynosi, bo ona nie słyszy.
Piersią nie karmi, tylko odciąga i butle daje, bo po pierwsze karmienie boli, nieprzyjemne takie, cycki potem zwisają, a po drugie Mały się szybciej najada i nie wisi na cycku pół dnia.

Na spacery nie chodzi codziennie, a bo pogoda nie zawsze dobra, a zresztą nie zawsze jej się chce.
A wyjazd do sklepu, to przecież prawie jak spacer...
A goście? Nie, Małemu to nie przeszkadza, nawet jak się pół rodziny zwali na cały dzień, grzecznie leży i nie marudzi.
W ogóle, to tak sobie leżeć bezobsługowo potrafi fajnie.

No cudownie się tego słucha, biorąc pod uwagę, że u Nas:

Młody nie przesypia nocy nadal (a skończone dwa lata!).
Pierwszy rok nie spał prawie wcale i wstawać do Niego musiałam czasami co godzinę. A były i takie noce, że nie kładłam się spać w ogóle, bo sensu nie było. Spać nie chciał i koniec, niezależnie od tego, czy kładziony był w swoim łóżeczku czy lądował w łóżku zrezygnowanych rodziców....
Zresztą jakiś czujnik w kufrze chyba miałam, bo potrafiłam się obudzić na 5 sekund przed tym, jak Mały włączał syrenę.

Karmienie? Dwie pierwsze doby przepłakane w szpitalu, bo Młody załapać nie mógł o co w tym całym karmieniu chodzi, no i pogryziona byłam tak, że moje sutki wyglądały jak po krwawej jatce.
Następne pół roku na zawołanie każde z cyckiem usłużnie biegałam.
A że kolki, problemy z brzuszkiem, notoryczne biegunki i alergia skórna dziecię męczyły, to przez te 6 miesięcy na specjalnej diecie być musiałam (pół roku na samym indyku z warzywami gwarantuje, wykończy każdego!)

Na spacery dzień w dzień popitalałam. Czy deszcz, czy śnieg czy wichry łeb urwać chciały. Bo przecie dziecko dotlenić trzeba i odporność zbudować.

Wizyty musiały być sprawne i krótkie, i broń Boże w liczbie nie przekraczającej trzy osoby na raz! Bo wtedy to już armagedon z naszym dziecięciem...

I nie zrozumcie mnie źle...  Z nikim bym się zamienić nie chciała. Kocham swojego chłopca najmocniej na świecie! Zresztą na drugie się zdecydowałam, świadoma tego, co mnie może czekać.

I naprawdę nikomu źle nie życzę!
Ale przyznaję, że dzisiaj na odchodnym, do głowy złośliwa myśl sama jakoś wpadła:

A niech Wam chociaż wychodzące ząbki w dupę dadzą!