Na zapas...

Matka się zatowarowała!

A dokładnie to zapasy jedzeniowe uczyniła. Pół zamrażalki zapchała skrzydłami i innymi jadalnymi częściami indyka. W szafki upchała ryżu tyle, jakby co najmniej apokalipsa nadejść miała. A na półkach dumnie ułożyła słoiczki z jabłkową konfiturą własnego dzieła! O marchewce mrożonej nie wspomnę nawet (mrożonej, bo z normalnej zapasu zrobić się nie da tyle. Franca albo się zeschnie albo zgnije od razu).

Po co takie przygotowania?

Otóż po porodzie, chciałaby być Matka - karmiącą. A wymienione artykuły były głównym elementem restrykcyjnej diety Matki po urodzeniu pierworodnego.
Oczywiście najpierw musi Matka urodzić (tak, tak, ciągle człapie w dwupaku) i móc karmić w ogóle.

Mąż krzyczy (i ma rację zapewne), że przesadzam, że każde dziecko inne i niekoniecznie teraz też alergia pokarmowa nas dopadnie. Zresztą pewnie i tak każdą krosteczką przejmować się będę i pod uczulenie ze strachu podciągać. Z alergią bowiem, a zwłaszcza z jej przypuszczeniem, niestety jest tak, że jak dziecię obsypie, to nie wyskakuje od razu karteczka: Cześć jestem krosta po pietruszce! Więc i tak człowiek do końca nie wie..

Uwierzcie mi, ostatnia jestem, żeby znowu przez to jedzeniowe piekło przechodzić!
Ale ze mnie ten typ, co się woli na najgorsze przygotować...
Niektórzy zwą to pesymizmem, ja to podciągam pod życiowy realizm.
Jestem zatem, również psychicznie, przygotowana na wszystko. Trzeba będzie diety przestrzegać, będę. I nie traktuję tego w kategorii wielkiego poświęcenia, raczej jako wkład własny Matki na początek.  
Oczywiście ile wytrzymam, w przypadku "gdyby", nie wiem i deklarować się nie będę. Sama pamiętam, ile kosztowało mnie ostatnie karmienie przez pół roku. Pewnie karmiłabym krócej, (zresztą po trzech miesiącach załamana, nieśmiało poskarżyłam się lekarzowi, że już nie daje rady) gdybym w odpowiedzi nie usłyszała tyrady, jaką to wyrodną  matką nie jestem. Biednemu dziecku, co to z trawieniem ma problemy, kolki i alergie, jeszcze ostatnią zdrową rzecz zabrać chcę.
Kilka nocy przeryczałam i karmiłam dalej. I pewnie bym się wykończyła, gdyby nie to, że trafiłam w  końcu na normalną lekarkę, która po zobaczeniu mnie, wręcz krzyknęła: Kobieto, co Ty wyprawiasz?! Wyglądasz jak chodzący trup! Cyca odstawiamy. Syn waży spokojnie ponad przeciętną. Na mieszance przeżyje. A mama zabiera się za siebie!

Z jednej strony, z ciężkim sercem dziecię odstawiłam i to nie tylko dlatego, że czułam presję, że zabieram mu coś najlepszego, ale chyba sobie odbierałam największą przyjemność, jaką dało mi macierzyństwo.
Z drugiej jednak, ja już nawet śniłam o jedzeniu! A że do tego dołożył się powrót do pracy i fakt, że młody jakoś bezboleśnie to przestawianie na butlę przeżył, wyrzutami sumienia nie katowałam się zbyt długo. No i wreszcie mogłam się najeść! Minusem nadrabiania jedzeniowych zaległości, było to, że wszystkie kilogramy, które po ciąży straciłam, odzyskałam z  powrotem (life is brutal :P).

Jak będzie tym razem, wyjdzie w praniu...

Teraz jednak jak tylko mnie lekko gdzie strzyknie i myślę, że to może JUŻ -  następuje rzut do szafki ze słodyczam, żeby się zapchać na wszelki wypadek na zapas.
W poradnikach piszą, że w ostatnie tygodnie ciąży tyje się najwięcej, że to normalne.
No to jest na co winę zrzucić.
To nie ta czekolada, toż to te, jak im tam.... ciążowe hormony! ;)