Wszystko będzie dobrze...

- A bo tyle tych badań teraz. I po co to komu?! Zobaczysz, wszystko będzie dobrze! (mama)
- A bo Ci lekarze nic tylko lubią straszyć. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze! (siostra)
- A bo Ty nic tylko byś się zamartwiała. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze! (mąż)
- Eee tam. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze! (tata)


A JAK NIE BĘDZIE ??!!

Staram się nie popadać w paranoję. Przecież to już końcówka ciąży. Przecież sama zdecydowałam. Przecież wszystko musi być dobrze...

Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. Jeszcze w aucie mąż pytał: A co to niby te prenatalne? Ja: Nie wiem, jakieś takie USG lepsze? Mąż: o to może płeć już poznamy?

Na miejscu lekarz: Hmmm... Kurczę kolejny taki przypadek... Nie ma kości nosowej u płodu. Hypoplastyczna. Ja: Yyy tzn.???? Lekarz: Może nic, ot krótki nosek będzie miało. Ale może jakąś wadę wrodzoną...
Pani wiek? Klik klik w klawiaturę. Które dziecko? Klik klik. Tamto zdrowe? Klik klik. Jakieś choroby w rodzinie? Klik klik No mi tu wychodzi z komputera ryzyko Zespołu Downa 1:64.

Z.E.S.P.O.Ł.U.  D.O.W.N.A ??!! Cisza.

Dzisiaj po pół roku, serii badań i opinii różnych specjalistów, szperania w internecie, nadal wiem tyle samo. Czyli nic tak naprawdę. Może będzie zdrowe, może nie... Na badanie inwazyjne się nie zdecydowałam. 1,5%. Tyle wynosi ryzyko poronienia lub powikłań. A gdyby wyszło,że chore? Można płód usunąć. Tyle, że dla mnie to nie jakiś płód, to już mój SYN.

Pozostało czekanie.

Staram się nie popadać w paranoję. Przecież tyle już wytrzymałam.

Tylko od  czasu do czasu w nocy wraca ten sam koszmar. Porodówka. Lekarze. Mąż. Ja. Ból.
Już, już prawie. Jeszcze chwila. Jest! Ruch wśród personelu... Mój krzyk: No pokażcie mi go! Nie widzę twarzy. Zdrowy? No na Miłość Boską powiedzcie!!